مسئله ایی که شش ماه ذهن من رو درگیر کرده بود و با تمام توانم تو تصمیم گیریش درمونده بودم بالاخره با کمک یه دوست تراپیست داره به نتیجه میرسه. این اتفاق تو یه مکالمه دو ساعته انجام شد و فهمیدم چقدر بعضی وقتا آدمیزاد میتونه به کمک دیگران و به قول قدیمی‌ها اهلل فنش نیازش داشته باشه!
شاید قبل‌تر از این ماجرا ( با عرض پوزش از روانشناسان و تراپیست‌های عزیز ) احساسم نسبت به روانشناس‌ها آدم‌هایی با منطق‌های خشک و کتابی بود که فقط سعی میکردن مورد پیش اومده برای تو رو وصل کنن به یکی از راه حل‌های پیشنهاد شده تو کتاب‌های درسیشون! ولی این مکالمه که یه جورایی سر درد دل من رو باز کرد باعث شد مقدار خیلی زیادی به خودم بیام و بفهمم نه! گرفتن این تصمیم کار من یه نفر بدون راهنما که بتونه زوایای پنهان رو نشونم بده نبود و از امروز تصمیم گرفتم هم کتابی که بهم معرفی کرد رو بخونم تا بیشتر خودم رو بشناسم و هم تو کمک گرفتن از تراپیست‌ها بدذهن و ترسو نباشم! تراپیست من مدام جلوی من آیینه میذاشت و مدام سوالات خودم رو از خودم می‌پرسید و این باعث میشد بفهمم ایراداتم کجاست! رک بهم میگفت داری توجیه میکنی هم من رو و هم خودت رو و این جذابترین قسمت مکالمه من باهاش بود..
امروز درس بزرگی رو گرفتم! دیدهای منفی که بی‌دلیل ذهن خودمون برامون میسازه میتونه ذهنیت بی‌دلیل تری رو برای مقاومت کردن در برابر بعضی چیزها ( روانشناسا همه بدن! ) ایجاد کنه! یه وقتایی باید برگشت به عقب و روی بعضی حساسیت‌ها مجدد فکر کرد ..
تجربه مشابه‌ایی دارید؟ گوش میدم ..