یادم نیست چه سالی و دقیقا با سرچ چه کلمه‌ایی رسیدم به وبلاگ صابر! صابر راستی‌کردار! فقط یادمه اینقدر فونت شبنمش رو دوست داشتم که سریع دانلودش کردم و ازش تو قالب وبلاگم استفاده کردم. حتی برای تشکر ازش رفتم و یه کامنت هم واسش گذاشتم. فکر میکنم حدود 4 سال یا بیشتر فونت نوشته‌های من کار طراحی و قلم صابر بود. خیلی خوانا و گیرا طراحی شده بود و برای نوشتن بهترین گزینه بود. امروز وقتی به وبلاگش سر زدم پست آخرش رو با این عنوان "زندگی با سرطان" نوشته بود. یخ زد دست‌هام ..
این پست رو از وبلاگ خودش نقل قول میکنم :

سلام به همه!

چه شده؟
خدا به شما سلامتی بده. سال گذشته با درد فراوان در سمت چپ لگن و عکس‌برداری متوجه شدم که دچار سرطان شده‌ام. آن هم از نوع متاستاز یا مرحله چهار. بدخیم وخیم. متاستاز یا متاستاتیک یعنی منشاء تومور فرد، تومور دیگری در بدنشه و سلول‌های سرطانی آن تومور در جای دیگری نشسته‌اند. در واقع سرطان در بدن فرد پخش شده است. متاستاز تقریبا آخر خط هست.
گزارش ام آر آی از لگن

جواب پاتولوژی از نمونه‌برداری از تومور لگن می‌گفت منشاء آن در گوارش است.
گزارش پاتولوژی لگن

اما در گوارش (با عکس‌برداری و آندوسکوپی و کلونوسکوپی) چیزی پیدا نکردیم تا رسیدیم به ریه و دیدیم یک تومور غیر کوچک به همراه تومورهای کوچک در ریه جا خشک کرده‌اند. توجه داشته باشید من سابقه استعمال دخانیات یا نوشیدن مشروبات الکلی یا خوردن فست‌فود و ... اصلا نداشته‌ام. زندگی سالم.
گزارش سی تی اسکن از ریه

به هر حال دکترها احتمال داده‌اند که منشاء از ریه باشد اگر چه جواب پاتولوژی آن را تایید یا رد نمی‌کرد. یعنی گزارش پاتولوژی نامشخص بود.
گزارش پاتولوژی ریه

همچنین گزارشی از ام آر آیِ سر نشان از سالم بودن مغز می‌داد.

خب با توجه به اینکه من با دو عصا راه می‌رفتم (می‌روم) و رفت و آمدم و به طور کلی اوضاع من بسیار دشوار شده بود من رو بستری کردند و ۱۵ جلسه پرتودرمانی بر روی تومور لگنم انجام دادم. تومور کوچک شد. اما خب متاسفانه اوایل پرتودرمانی لخته خونی در پای من ایجاد شد که پای من رو تبدیل به پای فیل کرد. به طوری که نمی‌تونستم پام رو خودم بلند کنم. سپس ۶ جلسه شیمی‌درمانی با داروی مخصوص سرطان ریه (پمترکسد + سیس پلاتین) انجام شد و بعد از عکس‌برداری مشخص شد که منشا‌‌ء لگن، ریه نبوده است چون بزرگتر شده بود تا حتی به اندازه قبل از پرتودرمانیِ لگن. اینجا بود که من ۲ بار دچار تشنج شدم و وقتی به بیمارستان منتقل شدم و عکس‌برداری از مغزم انجام شد معلوم شد که یک تومور دیگر همراه با خونریزی در سرم ایجاد شده است. یعنی با اینکه تومور ریه کوچک شده اما تومور لگن بزرگ‌تر شده و یک تومور جدید در مغزم به وجود آمده است. خب تا اینجا تصمیم بر این شد که تومور از سرم خارج و همچنین نمونه‌اش برای پاتولوژی ارسال شود تا ریشه آن معلوم گردد.

این آخرین گزارش سی‌تی‌اسکن از لگن و شکم و سینه و گردن است.
گزارش سی‌تی‌اسکن

این هم عکس از تومور سر.
عکس از تومور مغز

من سعی می‌کنم تا مراحل بعدی رو هم اگر انجام دادم در آینده گزارش کنم.

زندگی چگونه می‌گذرد؟
بسیار دشوار! من ۳۶ سالمه. دچار معلولیت حرکتی ‌شده‌ام تا جایی که امکان استفاده از توالت ایرانی ندارم و تنها با دو عصا می‌توانم راه بروم. تقریبا همیشه یک گوشه از خانه افتاده‌ام. نمی‌توانم کاری انجام دهم. درد و رنج و خستگی ... اغلب بر دوشم سنگینی می‌کند. از حالت تهوع گرفته تا سرگیجه و بی‌حالی و ... حتی برای خواب و درد لگنم باید آرام‌بخش بخورم. لگن چپم تقریبا نابود شده. جراح تومور استخوانی می گفت باید بری تهران پروتز کنند تازه اگر دکتری قبول کنه. تهران هم داستانه. به ویژه اجاره یا ... خبری از کسب درآمد نیست. هزینه‌ها بالاست. بسیاری زحماتم به دوش پدر و مادر سالمندم است. هزینه استخدام پرستار هم که نگو. عملا نشدنیه. بیمه هم تنها عمده هزینه دارو و درمان رو پوشش میده. چیزی به پایان عمرم نمانده (شاید یک سال). نمی‌دانم چگونه ایده‌هایم رو عملی کنم اما تلاشم رو می‌کنم.

این خبرهایی که در رسانه ها میاد فلان روش جدید یا دانش بنیان یا ... در ایران هم آمده خب بیمارهاشون رو چجوری انتخاب می کنند؟ من حتی به یکی ایمیل دادم اما جوابی نیومد. به هر حال خدا تولید علم رو در این کشور فزونی و اعتلا بخشد. من خوشحالم از سربلندی ایران.

اینکه در آینده چه می شود نمی دونم. راهی به ذهنم نمی رسه. منتظرم این تومور سرم در بیاد و نمونه برداری بشه شاید منشا پیدا بشه. بعدش باید دوباره لگنم پرتو درمانی بشه چون دوباره حسابی افتاده به درد. تحمل عوارض پرتودرمانی توی لگن واقعا دشواره. توی پرتودرمانی قبلی، سمت چپ لگنم کاملا یه وری شده بود. صبح‌ها تا روزهای متعدد بالا می‌آوردم. اواخر پرتو درمانی غذا نمی‌خوردم شده بودم چوب خشک. خودم از دیدن خودم می‌ترسیدم. کتاب به سختی می‌خونم. به سختی بلند می‌شم یا دراز می‌کشم. دستشویی یا حمام و ...

همه می‌گویند شاد باش. فلانی رو ببین یا بهمانی رو مثال می‌زنن که خوب شده در صورتی که سرطان همشون تا مرحله ۳ بوده. یعنی قابل درمان. من هم جلوی همه شاد هستم. لبخند می‌زنم. اظهار امیدواری می‌کنم. می‌گویم توکل بر خدا. هر چی او بخواهد. اما پشت همه این لبخندهای آدم‌های مثل من ... بگذریم. من مشکلی با کوتاهی عمر ندارم. شما بگو چند ماه. اما تحمل درد و رنجش به ویژه اگر بدونی و ببینی که بدتر می‌شه روح آدمی رو خراش میده. خدا همه مریض‌ها رو شفا دهد.

از پدر و مادرم تشکر می‌کنم.

به هر حال هر چه از خدا برسد رحمت است. من راضی هستم به رضای او. به رضای معبود و معشوقم. قدر سلامتی رو بدونید. قدر توانایی یک راه رفتنِ ساده. قدر یک سرویس بهداشتی رفتنِ ساده. قدر مزه‌ها. قدر اشتها... قدر اینکه بدیهی‌ترین کارهاتون رو بدون کمک دیگران انجام می‌دین. قدر اینکه بدون آرام‌بخش قوی و بدون درد می‌خوابید رو بدونید و شاکر باشید. قدر جوانی رو بدونید. ازدواج کنید اگر هنوز مجردید.

برخی هم می‌گویند برو به دنبال طب سنتی. نمی‌دونم.

اگر عمری باقی بود و توانستم برایتان قصه خودم از روزی که درد شروع شد تا نمیدونم کجا رو برایتان تعریف می‌کنم. البته برای من که دردناک بود اما برای شما احتمالا جذاب خواهد بود.

دیگر؟
اگر پاسخ نامه‌ها و ایشو‌ها و ... نمی‌دادم دلیلش این بوده. از این به بعد هم اگر دید جواب دادم معذرت می‌خوام. ببخشید اگر این مطلب انسجام نداشت. به خاطر حالم تکه تکه نوشتم.

همه جا فونت‌هایی که صابر برای پیشرفت طراحی و .. طراحی کرد رو دیدیم ولی دریغ از یک تشکر. دریغ از یک حمایت کوچیک! صابر میتونست تمام فونت‌هاشو به فروش برسونه ولی از پول گذشت بخاطر هدفش. میدونم با عصا راه میری و امیدی به ادامه نداری ولی همین نقطه‌هاست که خدا خودش و نشون میده. پس بلند شو و دوباره برامون فونت‌های جذاب طراحی کن ..

راستی بچه‌های پی‌پینگ یه کاری قشنگی کردن و درگاه پرداختی رو برای صابر درست کردن که شاید با کمک‌های مالی بتونیم بخشی از هزینه‌های درمانش رو کمکش کنیم. فکر کنم ای کمترین کاری هست که میشه برای جبران بودن و زحماتش بکنیم .. ( لینک )