یه دبیر بازنشسته بود که برام کولر هم گرفت. گفتم مصرف بنزینت میره بالا، گفت فدای سرت گرمت میشه.. گفت سی سال کار کردم هنوز یه خونه ندارم! دلش یه خونه بزرگ هم نه ۵۰ ۶۰ متری میخواست که مال خودش باشه.. کاش یه واحد داشتم میدادم بهش و کاش اصلا دستم اونقدر بزرگ بود و جیبم انتهاش معلوم نبود که یه دفتر میزدم میگفتم هر کی هر مشکل مالی داره بیاد وایسه تو صف تو براش حل کنم. کاش ما آدم‌ها همیشه به این فکر میکردیم که دنیا یه چشم به هم زدن بیشتر نیست ..

تو این یک سال اخیر زندگیم کاملا به این اعتقادم رسیدم که هیچ اتفاقی، دیداری و حتی مکالمه ایی بی دلیل نیست و میتونه برای آدمیزاد یه درس بزرگ یا اتفاق کوچیکی رو رقم بزنه. داشتم با اسنپ از جایی برمیگشتم که راننده سر صحبت رو با احوال پرسی و صحبت از شغل و ... من باز کرد. حدود یک ساعتی رو با هم همسفر بودیم و از همه جا، سیاست تا اقتصاد صحبت کردیم. آدم خیلی جالب و پری بود و تو همه مسایل دیدگاه‌های منطقی داشت. وقتی صحبت رسید به داستان متاهلی و ازم پرسید که ازدواج کردم یا نه و من خیر دادم شروع کرد از مسایل عاطفی و داستانش گفتن. میگفت با همسرش مشکلات زیادی رو داشتن و از دوتا خانواده کاملا متفاوت بودن. خانوم از خانواده‌ایی امروزی و آقا از خانواده‌ایی سنتی و مذهبی که همین موضوع باعث خیلی اختلافات و بحث‌ها شده بود. سرتون رو در نیارم آخر صحبت‌هاش رسید به معرفی یه کتاب به اسم "عشق هرگز کافی نیست" نوشته "آرون تی‌بک" که نجات بخش زندگیشون بود. اینقدر از این کتاب تعریف کرد که ترغیب شدم برم بخرمش و شروع کنم به خوندنش.
وقتی از ماشین پیاده شدم یه تشکر گرم ازش کردم و بهش گفتم: شاید شما باید امشب با من همسفر میشدی و راجع به چیزهایی با من صحبت میکردی که دوست داشتم بشنوم! ممنونم و تا عمر دارم این سفر رو فراموش نمی‌کنم. بعد از صحبتم رفت و چند متر دور نشده برگشت و گفت خیلی وقت بود نتونسته بودم با کسی حرف بزنم و احساس سبکی می‌کنم! کاش این سفر رو مهمون من شدی و هزینه‌ایی رو پرداخت نمیکردی! بهش گفتم پول مهم نیست به فال نیک بگیرش ..
شب عجیبی بود! تو شکرگزاریم از خدا تشکر کردم بابت قرار دادن این آدم تو مسیرم، از هم‌صحبت شدن باهاش و کتابی که بهم معرفی کرد. ترغیب شدم زودتر تهیه‌اش کنم و شروع کنم به خوندنش ..